Zelfs in de grijze mist
zet moeder natuur haar deur wijd open
waar zuurstof gratis is
het landschap in rust
de oogst ruimschoots binnen
zo nu en dan een enkele voorbijganger
een vriendelijke groet
gaandeweg warmt het kacheltje van binnen op
zijdezacht mos in mistroostige bossen
dan weer eindeloze vergezichten
waar rododendrons nu al knoppen vormen
en het voorwerk doen
een voorbode….
nu al voelen dat ons een kleurrijk voorjaar
opnieuw te wachten staat
maar alles op z’n eigen tijd
de vorst, die ‘t leven ingekapseld houdt
zal eerst z’n intrede nog doen
we hoeven em niet weg te krabben
wanneer we niets doen
verdwijnt ie als vanzelf
met engelengeduld
adembenemende stilte
wordt slechts onderbroken
door het stromende water
in een kabbelende beek
die haar helderheid had kunnen spiegelen
wanneer de mens haar had gerespecteerd
helaas…
een domper op mijn puur natuur gevoel
temidden van alles wat zo mooi lijkt
worden we geconfronteerd
met wat zo indruist tegen ongereptheid:
een vervuilde sloot, het water kleurt roestbruin
maar zo heeft moeder natuur
haar ‘welkom’ niet bedoeld
wanneer wij huiswaarts gaan
nemen wij
ons eigen afval mee
datgene wat wij achterlaten
zijn hooguit onze voetstappen
die na een simpele regenbui
weer spoorloos zijn verdwenen…
en wat wij meenemen
is de herinnering
aan wat wandelen feitelijk is
de stap voor stap be-leven-is….